“Elke dag komt er wel zo’n moment. Meestal wel vaker dan 1 keer… Dan wil ik wat te snoepen. Koek, chocolade, winegums, maakt niet uit wat het is, als het maar zoet is. Ik moet het gewoon hebben. Ik kan het echt niet helpen. En zodra ik eenmaal begin met snoepen, kan ik niet meer stoppen. Het lijkt wel of het snoep dan de baas is. Alsof ik zelf niets meer in te brengen heb. Ik ben de controle dan echt helemaal kwijt. Ik ben verslaafd aan eten.”
Verslaafd aan eten
Zomaar een voorbeeld uit mijn praktijk van vrouwen die iets willen veranderen aan hun eetgedrag of hun relatie met eten, maar voor hun gevoel niet meer de baas zijn over hun eigen gedrag. Ze hebben een sterke drang om te gaan snoepen en kunnen die echt niet afremmen. Althans, dat is wat ze zichzelf voorhouden…
Even voor de duidelijkheid; ik heb het hier niet over de vrouwen met heftige eetbuien uit verdriet, stress, frustratie of verveling. Die begeleid ik namelijk ook. Maar bij hen spelen hele andere factoren een rol en wanneer deze factoren “beter” op de rit zijn, nemen de eetbuien in de meeste gevallen ook af.
Ik heb het hier over vrouwen die voor hun gevoel “verslaafd” zijn aan snoepen/snacken en voor hun gevoel de controle kwijt zijn geraakt over hun eigen eetgedrag. Ze kunnen het echt niet veranderen, want ze zijn “verslaafd”. Denken ze. Zeggen ze. Dat is alleen niet waar, ze kunnen best veranderen. Ze doen het alleen niet. En dat is precies waar ik hen bij help en begeleid; ik laat ze inzien dat het echt anders kan. Dat zij het anders kunnen doen. Dat ze echt wel kunnen minderen met snoepen als ze dat willen. Dat ze niet “verslaafd” zijn.
Het kan anders
Wanneer je jezelf vertelt dat je iets niet kunt (zoals stoppen met snoepen als de zak eenmaal open is), zul je het naar alle waarschijnlijkheid ook niet proberen. Niet echt althans, want “het gaat toch niet lukken”. Als je het niet echt probeert, maar slechts halfslachtig, is de kans dat het lukt vrij klein. 1 keer “falen” is dan al bewijs genoeg. “Zie je wel, het is niet gelukt”. Daarmee houd je het verhaal in stand, dat je jezelf hebt verteld. Namelijk dat je het niet kunt. Ergens ook wel veilig. Toch?!
Als je jezelf vertelt dat je er niets aan kunt doen (aan het snoepen), geef je jezelf onbewust toestemming om het vooral te blijven doen. Want jij kunt er toch niets aan doen?! Het is toch niet jouw “schuld”?! Daarmee houd je wederom het verhaal in stand, dat je jezelf hebt voorgehouden. Je blijft het doen. Weer bewijs dat je verhaal klopt. Je kunt er blijkbaar echt niets aan doen… Ergens ook wel makkelijk. Toch?!
Wanneer je jezelf vertelt dat je “verslaafd” bent (aan snoepen), haal je je eigen verantwoordelijkheid weg. Want als je “verslaafd” bent, ben je niet meer verantwoordelijk voor je eigen gedrag. Dan neemt de verslaving het over. Dan heb jij geen controle meer. Weer een manier om je eigen verhaal in stand te houden. Want als je “verslaafd” bent, dan is het niet zo gek dat het je niet lukt om te stoppen. Dus dan hoef je het ook niet meer te proberen. Ergens ook wel fijn misschien. Toch?!
Neem afstand van je eigen verhalen
Pas als je afstand durft te nemen van de verhalen die je jezelf hebt verteld, hebt voorgehouden, hebt wijsgemaakt, kun je de regie weer terugpakken en word jij weer de baas. En niet omdat je minder zou moeten snoepen, dat moet je vooral zelf weten. Maar omdat als je minder zou willen snoepen, het je niet gaat helpen je te verschuilen achter je zogezegde “verslaving”…
Meer weten over mijn methode om weer grip te krijgen op je eetgedrag? Neem dan vrijblijvend contact op voor een kennismakingsgesprek.
Deel met je vrienden!
